نوع مقاله : pajoheshi
نویسندگان
1 دانشآموخته دکتری تاریخ محلی، گروه تاریخ، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.
2 استاد گروه تاریخ، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهیدچمران اهواز، اهواز، ایران.
3 استادیار گروه تاریخ، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهیدچمراناهواز، اهواز، ایران
چکیده
در اوان بنیانگذاری سلسلهی پهلوی، وضعیت بهداشت عمومی و درمانی خوزستان از جنبههایی مانند داشتن آب آشامیدنی سالم، شیوع و درمان بیماریها، بهداتشت فردی و عمومی، امکانات درمانی و پزشکی و آگاهیهای مربوط به تندرستی، در وضعیت نامطلوبی قرار داشت. بر این اساس، این پژوهش با روش مطالعات تاریخی و رویکرد توصیفی-تحلیلی مبتنی بر منابع کتابخانهای و اسناد و نشریات بهدنبال پاسخگویی به این پرسش اصلی است که، وضعیت بهداشت و درمان شهرهایی نظیر اهواز، آبادان، خرمشهر، شوشتر، دزفول، مسجدسلیمان و بهبهان در طی دورهی رضاشاه، به نسبت دورهی قاجاریه، چه تغییر و تحولی، یافته است؟ نتایج پژوهش نشان میدهد، به رغم انجام برخی اقدامات بهداشتی و درمانی دورهی پهلوی اول، همچون تأسیس مراکز درمانی جدید، التزام به رعایت قوانین بهداشتی، واکسیناسیون عمومی، نظارت بر کادر درمان، احداث تأسیسات بهداشتی نظیر رختشویخانه، غسالخانه، بنگاه آبیاری، تسطیح و آسفالت خیابانها و ترویج آگاهیهای مربوط به بهداشت فردی و عمومی، شهرهای خوزستان همچنان، وضعیت بهداشتی و درمانی مطلوبی نداشتند. با وجود این، با تداوم تدریجی این اقدامات تا اواخر دورهی رضاشاه، شاهد توفیق نسبی در ساختار بهداشت و درمان خوزستان، به نسبت عصر قاجار هستیم. با این همه، به علت مشکلاتی نظیر باورهای ناصحیح بهداشتی و درمانی مردم، ناکافی بودن بودجه و کمبود یا فقدان امکانات و نهادهای بهداشتی نظیر بیمارستان، کادر درمان و ادارهی صحیه در برخی شهرهای خوزستان، معضلات بهداشتی و درمانی این استان، همچنان تداوم یافت.
کلیدواژهها
موضوعات