In collaboration with Payame Noor University and Iranian Society of History

Document Type : pajoheshi

Authors

1 Ph.D Student of Islamic History, Islamic Azad University, Science and Research Branch, Tehran-Iran

2 Professor of History Department, Shiraz University

3 Professor of History Department, Shahid Beheshti University

4 Professor of History Department, Islamic Azad University, Science and Research Branch , Tehran-Iran

Abstract

The cannon, as a heavy, collective, expensive weapon, requiring training in the use and expense of construction, maintenance, and deployment could only be in the hands of the central government. Historical evidence suggests that the use of this modern weapon has been a decisive and accelerating factor in controlling centrifugal forces, suppressing local rogue rulers, and consolidating and expanding central sovereignty. As a result of the expansion of central government authority over all the Safavid territory gained through the shelling of the cannon, the reign of Shah Abbas I was accompanied by the least internal strife, and this resulted in great victories in the frontier battles (the conquest of Yerevan by Shah Safi and the conquest of Kandahar and the defense of it three times against the Mongolian government of India), which also relied on artillery fire. With the emergence of signs of weakness of the Safavid rule and the start of widespread border revolts, although the gunners have always been part of the army, their incapability in effectively use artillery in the fortress war (face to face war) led to the overthrown of the  government army and eventually, the collapse of the Safavids.
In the repression of local rulers if the "fortress war" took place, the destructive power of the bullets and the sound of cannon shattering would defeat any resistance, but in the " fortress war and face-to-face" wars, in the Safavid period, sufficient skill was used. The artillery was not effective and decisive. The research method is descriptive-analytical and based on library studies.

Keywords

اسکندربیگ منشی (1387). تاریخ عالم­آرای عباسی. به اهتمام و تنظیم ایرج افشار. چاپ چهارم. تهران: امیرکبیر.
بیانی، خانبابا (1353). تاریخ نظامی ایران دورۀ صفویه. تهران: ستاد بزرگ ارتشتاران.
ذکاء، یحیی (1350). ارتش شاهنشاهی ایران، از کورش تا پهلوی. تهران: شورای ارتشی جشن دوهزار و پانصدمین سال بنیانگذاری شاهنشاهی ایران.
روملو، حسن‌بیگ (1357). احسن­التواریخ. تصحیح عبدالحسین نوایی. تهران: بابک.
شیرازی، عبدی‌بیگ (1369). تکملة الاخبار (تاریخ صفویه از آغاز تا 978ق). تصحیح عبدالحسین نوایی. تهران: نشر نی.
فیگوئروا، گارسیا دسیلوا (1363). سفرنامۀ دن گارسیا دسیلوا فیگوئروا، سفیر اسپانیا در دربار شاه عباس اول. ترجمة غلامرضا سمیعی. تهران: نشر نو.
قوزانلو، جمیل (1315). تاریخ نظامی ایران. تهران: مؤلف.
قمی، احمد بن شرف­الدین الحسین الحسینی (1363). خلاصة­التواریخ. تصحیح احسان اشراقی. تهران: دانشگاه تهران.
کروسینسکی، یودا (1363). سفرنامۀ کروسینسکی: یادداشت­های کشیش لهستانی عصر صفوی (1725-1707)، نوشتۀ ژان آنتوان دوسرسو براساس یادداشت­های کروسینسکی. ترجمة عبدالرزاق دنبلی (مفتون). مقدمه و تصحیح مریم میراحمدی. تهران: توس.
مستوفی، محمدمحسن بن محمدکریم (1375). زبدةالتواریخ. به­کوشش بهروز گودرزی. تهران: موقوفات دکتر محمود افشار یزدی.
منجم یزدی، ملاجلال­الدین محمد (1366). تاریخ عباسی یا روزنامۀ ملا جلال. به کوشش سیف­الله وحیدنیا. تهران: وحید.
 نصیری، محمدابراهیم بن زین­العابدین (1373). دستور شهریاران (سال­های 1110-1105ق پادشاهی سلطان حسین صفوی). به کوشش محمدنادر نصیری مقدم. تهران: موقوفات دکتر محمود افشار.
Amir Hassanpour: “Dimdim”, Iranica, Vol. VII, Fasc. 4, pp. 404-405.